กลุ่มคนไร้บ้านในภาวะปกตินั้นเผชิญกับความยากลำบากอยู่แล้ว และในช่วงโควิดกลับมีหลายมาตรการที่คนไร้บ้านไม่สามารถเข้าถึงได้ โดยเฉพาะมาตรการจัดสรรวัคซีนโมเดอร์นาหรือไฟเซอร์ที่ยังคงติดเงื่อนไขการรับวัคซีนที่ระบุว่าจะต้องยื่นทะเบียนบ้านหรือเอกสารยืนยันตัวตน ซึ่งล้วนแต่เป็นเอกสารที่คนไร้บ้านหลายคนไม่มีติดตัว
หากย้อนไปยี่สิบกว่าปีก่อน คงไม่มีใครคาดคิดว่าโคบายาชิจะประสบความสำเร็จเช่นนี้ โคบายาชิเล่าว่า เขาถูกไล่ออกจากบ้านในวัยเพียง 17 ปี หลังจากเขาลาออกจากโรงเรียนเพื่อเล่นดนตรี เขาเล่นดนตรีตอนกลางวันและต้องนอนริมถนนตอนกลางคืน โดยใช้กระดาษลังป้องกันตัวจากความหนาวเหน็บ เขาตกอยู่ในภาวะไร้บ้านเป็นเวลาปีครึ่ง และฝ่าฟันหน้าหนาวอันทรหดถึงสองครั้ง
ในยุคโควิด อิเกะดะย้ำว่าความพยายามอย่างเดียวไม่เพียงพอที่จะต่อสู้กับภาวะไร้บ้าน ภาวะไร้บ้านยังเป็นผลมาจากการเมืองและสังคมที่ไม่มีหลักประกันเมื่อคน ๆ หนึ่งเกิดมรสุมปัญหาชีวิต
การไร้ที่อยู่อาศัยถือเป็นมลทินหรือความอับอายอันใหญ่หลวงของคนญี่ปุ่น สังคมญี่ปุ่นให้ความสำคัญกับวัฒนธรรมการพึ่งพาตนเอง ในช่วง 30 ปีที่ผ่านมาเชื่อว่าประชาชนทั่วไปมีทัศนคติที่ไม่ถูกต้องเกี่ยวกับคนไร้บ้าน คนญี่ปุ่นจำนวนมากทำงานหนักและพวกเขาก็คิดว่าคนไร้บ้านเป็นพวกขี้เกียจ ไม่ต้องการทำงาน ซึ่งมันไม่เป็นความจริง ไม่มีใครต้องการเป็นคนไร้บ้าน พวกเขาไม่มีที่อยู่อาศัยเพราะสถานการณ์บางอย่างทำให้เกิดจุดพลิกผัน
ถนนย่านกะมะงะซากิ ถ่ายโดย Thisishansu
