จากการนำเสนอข้อมูลทางสถิติว่าจำนวนคนไร้บ้านที่มีปัญหาสุขภาวะทางจิตมีจำนวนมาก อาจทำให้ประชาชนทั่วไปเข้าใจว่าโรคจิตเวชคือสาเหตุที่บุคคลกลายเป็นคนไร้บ้านแม้ว่าจะไม่ได้มีข้อมูลที่บ่งบอกว่าโรคจิตเวชเป็นสาเหตุของการเป็นคนไร้บ้านก็ตาม และยังทำให้ประชาชนเข้าใจไปอีกว่า คนไร้บ้านส่วนใหญ่มีโรคทางจิตเวช ความเข้าใจผิดเหล่านี้อาจนำไปสู่การมองการแก้ปัญหาคนไร้บ้านคือการแก้ที่ตัวบุคคลมากกว่าการแก้ที่ระบบโครงสร้างทางสังคม
รัฐบาลทั่วโลกต่างใช้นโยบาย “อยู่กับบ้าน” “แยกตัวเองจากผู้อื่น” “ระยะห่างทางสังคม” และ “ล้างมือ” เพื่อลดการระบาดของโรคและลดจำนวนผู้ติดเชื้อไวรัสโคโรน่า นโยบายเหล่านี้วางอยู่บนสมมติฐานที่ว่าคนทุกคนมีบ้านอยู่และมีบริการสุขอนามัยที่เพียงพอ แต่สำหรับคนราว 800 ล้านคนทั่วโลกที่เป็นคนไร้บ้าน พวกเขาเข้าไม่ถึงสิ่งเหล่านี้
รายงานการประมาณการประชากรคนไร้บ้าน ภายใต้สถานการณ์การระบาดของไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19) “คนไร้บ้านมีแนวโน้มเพิ่มขึ้นอย่างน้อย 30% และปัจจัยที่ทำให้คนไร้บ้านเพิ่มสูงขึ้นเกิดจากภาวะการว่างงานและการเข้าไม่ถึงที่อยู่อาศัย หลังพ้นโควิด” จากสถานการณ์การระบาดของไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19) ที่เรากำลังเผชิญอยู่นั้น ได้สร้างความสูญเสียอันร้ายแรงต่อชีวิต สุขภาพ ตลอดจนเศรษฐกิจทั่วโลก ประเทศไทยเองก็กำลังอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก สิ่งที่เราไม่อยากเห็นที่สุด คือ สถานการณ์ดังกล่าว ทำให้เกิดคนไร้บ้านหน้าใหม่ (New Homeless) ในสังคมเพิ่มขึ้น รายงานเรื่อง “การประมาณการประชากรคนไร้บ้าน ภายใต้สถานการณ์การระบาดของไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19)” ฉบับนี้ ผศ.ดร.พีระ ตั้งธรรมรักษ์ และ ณัฎฐ์ศุภณ ดำชื่น นักวิจัยภายใต้แผนงานพัฒนาองค์ความรู้ฯ คนไร้บ้าน สสส. ได้นำเสนอการประมาณการจำนวนคนไร้บ้านในกรุงเทพมหานครหลังเกิดสถานการณ์การระบาดของ COVID-19 ผู้วิจัยได้ใช้แบบจำลองเศรษฐมิติที่พัฒนามาพยากรณ์ (Estimate) ซึ่งอ้างอิงภาวะเศรษฐกิจจากการพยากรณ์เศรษฐกิจของหน่วยงานต่าง ๆ ในปี 2563 ได้แก่ ธนาคารแห่งประเทศไทย (Bank of Thailand) ธนาคารโลก (World Bank) และ ศูนย์วิจัยเศรษฐกิจและธุรกิจ […]
