นวัตกรรมที่น่าตื่นตาตื่นใจไม่ได้สร้างผลดีให้กับผู้เช่าเสมอไป แม้ว่าเทคโนโลยีด้านอสังหาริมทรัพย์จะนำความเปลี่ยนแปลงมาสู่วิธีที่เราจัดการที่พักอาศัย แต่มันไม่ได้ขจัดความเหลื่อมล้ำด้านที่อยู่อาศัยที่ดำเนินมาตั้งแต่อดีต ไม่ได้สร้างเสริมสิทธิของผู้เช่าอสังหาริมทรัพย์ และไม่ได้ช่วยให้ทุกคนเข้าถึงที่อยู่อาศัยได้อย่างถ้วนหน้าเสมอไป
ในประเทศต่าง ๆ แผนที่กลายมาเป็นเครื่องมือบันทึกประวัติศาสตร์ความอยุติธรรมด้านที่อยู่อาศัย เล่าเรื่องราวการต่อสู้เพื่อให้ทุกคนได้บ้านและอยู่ในพื้นที่สาธารณะอย่างปลอดภัย และฉายภาพให้เราเห็นว่าความเหลื่อมล้ำกำลังคุกคามผู้อยู่อาศัยที่ไหนบ้าง
ที่ผ่านมา คนที่อาศัยอยู่ในที่สาธารณะนั้นโดนปฏิบัติราวกับเป็นอาชญากร เนื่องจากกฎหมายได้อนุญาตให้ตำรวจดำเนินคดีกับคนที่ใช้พื้นที่สาธารณะเพื่อพักผ่อน หลับนอน ขับถ่าย หรือทำมาหากิน ไม่ว่าจะด้วยการจำคุก ปรับเงิน หรือทั้งจำและปรับ แต่ในขณะเดียวกันเอง เทศบาลเมืองหรือรัฐบาลยังไม่สามารถจัดสรรสิ่งอำนวยความสะดวกในพื้นที่สาธารณะ หรือหากสิ่งเหล่านั้นถูกติดตั้งแล้ว ก็ไม่ได้แปลว่าจะอยู่ในสภาพที่ดีเสมอไป
หากย้อนไปยี่สิบกว่าปีก่อน คงไม่มีใครคาดคิดว่าโคบายาชิจะประสบความสำเร็จเช่นนี้ โคบายาชิเล่าว่า เขาถูกไล่ออกจากบ้านในวัยเพียง 17 ปี หลังจากเขาลาออกจากโรงเรียนเพื่อเล่นดนตรี เขาเล่นดนตรีตอนกลางวันและต้องนอนริมถนนตอนกลางคืน โดยใช้กระดาษลังป้องกันตัวจากความหนาวเหน็บ เขาตกอยู่ในภาวะไร้บ้านเป็นเวลาปีครึ่ง และฝ่าฟันหน้าหนาวอันทรหดถึงสองครั้ง
