ที่อยู่อาศัย

‘One day with me’ คอนเทนต์ยอดฮิตที่ตามดูชีวิตประจำวันของเหล่าอินฟลูเอนเซอร์ ดารา หรือศิลปินที่ใครๆ ก็ชื่นชอบ กิจวัตรประจำวันของพวกเขามีได้หลายแบบ เช่น เล่นกีฬา ไปสปาหน้า หรือดินเนอร์ที่ร้านสุดหรู จนบางทีก็เกิดความสงสัยว่าทำไมคนเรามี 24 ชั่วโมงเท่ากัน แต่ชีวิตเราไม่เหมือนกัน?

เพราะเป็นคนมีอาการทางจิตจึงเป็นคนไร้บ้าน

นี่เป็นตัวอย่างของความเข้าใจผิดหนึ่งที่บางคนมีต่อ ‘คนไร้บ้าน’ มองว่าคนไร้บ้านคือคนที่มีปัญหาสุขภาพจิต จนอาจโดนครอบครัว หรือคนใกล้ชิดทิ้งให้ออกมาใช้ชีวิตอยู่ข้างนอก หรือคนไร้บ้านกับคนมีอาการทางจิตคือคนกลุ่มเดียวกัน ทั้งที่ในความจริงแล้ว มิติของการเป็นคนไร้บ้านมีความซับซ้อนกว่านั้นมาก

โกชีวอน (Goshiwon) เป็นคำเรียกที่พักอาศัยประเภทหนึ่งของเกาหลีใต้ ซึ่งมีขนาดประมาณ 3 – 6 ตารางเมตร ทำให้โกชีวอนส่วนใหญ่จะมีรูปแบบเป็นห้องสตูดิโอ บางที่อาจมีห้องน้ำในตัวด้วย

1.5 ล้านบาท เป็นราคาบ้านเฉลี่ยที่ ‘ผู้มีรายได้น้อย’ สามารถซื้อได้ จากการสำรวจของการเคหะแห่งชาติ ในปี 2560 – 2564

กรุงเทพมหานคร ยังคงครองแชมป์เป็นพื้นที่ยอดนิยมของ ‘คนไร้บ้าน’ ที่จะเลือกอาศัยอยู่ จากการแจงนับคนไร้บ้าน One Night Count 2556 เมื่อวันที่ 23 พฤษภาคม 2566 และการสำรวจข้อมูลเชิงลึกประชากรคนไร้บ้านในช่วงเดือนกรกฎาคม ถึง สิงหาคม

จำนวนคนไร้บ้านที่สำรวจล่าสุดปี 2566 ผ่านโครงการแจงนับคนไร้บ้าน (One Night Count) การสำรวจที่เกิดจากความร่วมมือระหว่างสำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.), กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์, สถาบันเอเชียศึกษา จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย และภาคีเครือข่ายคนไร้บ้าน

30% เป็นตัวเลขของค่าเช่าบ้านเฉลี่ยที่คนอเมริกาต้องจ่ายต่อเดือน สำรวจโดยหนังสือพิมพ์ชื่อดังอย่างเดอะนิวยอร์กไทมส์ (The New York Times) ถึงค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับที่พักอาศัยที่คนอเมริกาต้องจ่ายในแต่ละเดือนในปี 2565 ตัวเลขนี้เพิ่มขึ้นจากปี 2564 ที่ค่าเช่าบ้านเฉลี่ยอยู่ที่ 28.5% ต่อเดือน

สถานการณ์สภาพอากาศหนาวเย็นจากอุณหภูมิที่ลดลง มีหิมะปกคลุมตามท้องถนนในเมืองแองเคอเรจ รัฐอะแลสกา ประเทศสหรัฐอเมริกา ส่งผลต่ออัตราการเสียชีวิตของคนไร้บ้านที่อาศัยอยู่ตามพื้นที่สาธารณะในเมือง ให้มีอัตราที่สูงขึ้นอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

จำนวนนักเรียนไร้บ้านที่กำลังศึกษาอยู่ในเมืองนิวยอร์ก ประเทศสหรัฐอเมริกา มีจำนวนสถิติสูงสุดเป็นประวัติการณ์ในปีที่แล้ว นับตั้งแต่ครอบครัวผู้ลี้ภัยเข้าสู่ระบบศูนย์พักพิงของเมือง โดยแสดงให้เห็นจาก 1 ใน 9 ของนักเรียนไร้บ้านที่อาศัยอยู่ในศูนย์พักพิง มีจำนวนเพิ่มมากขึ้นถึงสองเท่า ซึ่งพบว่านักเรียนเหล่านี้เป็นกลุ่มที่อาศัยอยู่กับญาติหรือเพื่อน รวมไปถึงไม่มีที่อยู่อาศัยถาวรในบางช่วงของปีการศึกษาที่เข้าเรียน