ตัวอย่างมาตรการการป้องกันภาวะไร้บ้านและที่อยู่อาศัยไม่มั่นคงจาก 4 ประเทศต่อไปนี้ ได้แก่ ฝรั่งเศส ญี่ปุ่น แคนาดา และสหรัฐอเมริกา ทั้งนโยบายของรัฐบาลกลางแต่ละประเทศ และมาตรการให้ความช่วยเหลือระดับท้องถิ่นที่เคยประกาศใช้ในปี 2563
เป็นเวลา 1 ปีแล้วหลังจากเชื้อไวรัสโควิด-19 แพร่ระบาดในประเทศไทย สิ่งที่ตามมาคือ ปรากฏการณ์ “คนไร้บ้านหน้าใหม่” ที่ขยายตัวมากขึ้นเรื่อย นักวิชาการคาดการณ์ว่าอัตราคนไร้บ้านในกรุงเทพฯ จะสูงขึ้นอีกร้อยละ 30 เนื่องจากภาวะขาดแคลนงาน นั่นหมายความว่าในเมือง ๆ เดียว มีคนที่กำลังเผชิญกับความไม่มั่นคงด้านที่อยู่อาศัยอย่างน้อย 1,600 – 1,700 คน
เมื่อเรานึกถึงนโยบายที่เกี่ยวกับที่อยู่อาศัยของคนยากจน สิ่งที่สำคัญที่สุดอาจจะไม่ใช่แค่ปริมาณของที่อยู่อาศัยซึ่งสามารถตอบสนองความต้องการของผู้คน แต่เป็นความรู้สึกของคนที่ต้องเข้าไปอยู่อาศัยในสถานที่เหล่านั้น และความรู้สึกที่สถานที่เหล่านี้ก่อให้เกิดขึ้นในใจของผู้พักอาศัย
วิกฤติไวรัสโควิด-19 ทำให้เราเห็นว่าประชาชนอยู่ในสถานะที่เปราะบางอย่างแสนสาหัส และในขณะเดียวกันเอง มันยังชี้ไปที่สิ่งที่มีไม่มากพอ นั่นคือมาตรการของรัฐที่ทำหน้าที่เป็นตาข่ายคอยดักคนมิให้ร่วงหล่น
ทำไมช่วงเวลาที่เราใช้ในพื้นที่สาธารณะมันชวนให้อึดอัดจัง? จะนั่ง จะยืน จะพักผ่อนสักนิดก็ไม่เหมาะสักอย่างเลย แป๊บ ๆ ก็จำต้องย้ายตัวเองไปที่อื่นแล้ว เหมือนพื้นที่ตรงนั้นไม่ต้อนรับการปรากฏตัวของเราเลย?
Affordable housing คือแนวคิดที่ยืนยันว่าทุกคนมีสิทธิที่จะมีที่พำนักอาศัยอย่างมั่นคง
