การไร้บ้านคือ ความลำบาก ความพิการคือ ความยาก แล้วถ้าเราพิการด้วยไร้บ้านด้วยล่ะ นั่นหมายถึง ความยากลำบากที่คูณสอง คงไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้นกับตัวเอง แต่เมื่อเกิดขึ้นแล้วมีกี่คนที่จะยอมสู้กับโชคชะตาอันโหดร้ายเช่นนี้ หลายคนยอมจำนนต่อโชคชะตา แต่ไม่ใช่กับบุคคลนี้ ไม่ใช่กับชายที่ชื่อ นรินทร์ เอื้ออมรรัตน์ ผู้หยิ่งทระนง
สุรพงษ์ กองจันทึก เสนอให้รัฐสร้างสวัสดิการรักษาพยายาบาลตามหลักสิทธิมนุษยชน เพื่อแก้ปัญหาคนไทยที่มีปัญหาสถานะทางสิทธิเข้าถึงสิทธิขั้นพื้นฐาน เนื่องจากปัจจุบันรัฐให้สิทธิตามบัตรประชาชนทำให้คนไร้บัตรโดยเฉพาะกลุ่มคนชายขอบ เช่น คนไทยไร้บัตร คนไร้บ้าน กลุ่มชาติพันธุ์เข้าไม่ถึงสิทธิที่ควรได้รับ หากสร้างได้คนต่างชาติในสังคมก็จะเข้าถึงด้วย เพราะพวกเขาต่างร่วมจ่ายภาษีให้รัฐเช่นกัน
ในตอนที่ผ่านมา เราได้นำเสนอไปว่า เมื่อไม่มีบัตรประชาชน คนไร้บ้านจะประสบปัญหาในการเข้าถึงสิทธิขั้นพื้นฐานอย่าง สิทธิการรักษาพยาบาล ในตอนนี้เรามาดูกันว่าเมื่อไม่มีบัตรประชาชน คนไร้บ้านจะเข้าไม่ถึงสิทธิการศึกษา สิทธิการได้รับเบี้ยเลี้ยงยังชีพ และ การปฏิบัติของเจ้าหน้าที่รัฐ อันเป็นสิทธิขั้นพื้นฐานของมนุษย์ภายใต้หลักสิทธิมนุษยชนได้อย่างไร
ใครหลายคนอาจมีบัตรประชาชนหลายใบเพียงเพราะบัตรหาย เพราะรูปที่ติดบัตรนั้นช่างไร้ความงาม เพราะต้องย้ายที่อยู่ ฯลฯ เราอาจไม่รู้สึกว่าบัตรประชาชนมีความสำคัญ เพราะเพียงแค่นำสำเนาทะเบียนบ้านไปที่เทศบาลหรืออำเภอ ภายในระยะเวลาไม่นานก็ได้บัตรใหม่มา แต่คนไร้บ้านกลับไม่เป็นเช่นนั้น…
บริษัทเอกชนในเมืองซานฟรานซิสโกนำหุ่นยนต์เตือนภัยอาชญากรรมมาใช้ตรวจตราในบริเวณสถานที่จอดรถบ้าน สนามกีฬา แต่การทำงานของหุ่นยนต์ตัวนี้กำลังผลักไสคนไร้บ้านออกไปจากพื้นที่
