แพทย์และผู้เชี่ยวชาญด้านสุขภาพต่างกล่าวว่าคนไรบ้านเป็นกลุ่มหนึ่งที่เสี่ยงต่อไวรัสโควิดที่สุด เพราะคนไร้บ้านหลายคนมีโรคประจำตัวอยู่แล้วอย่างวัณโรค และอัตราการตายของคนไร้บ้านก็สูงกว่ากลุ่มประชากรอื่นๆ แพทย์คนหนึ่งกล่าวว่า “จะให้คนที่ไม่มีบ้านกักตัวได้อย่างไร หรือจะให้คนที่นอนติดกันสิบคนในห้องแคบๆกักตัวได้อย่างไรกัน”
ขณะที่รัฐบาลทั่วโลกกำลังพึ่งพาการให้คนอยู่กับบ้านเพื่อป้องการระบาดของไวรัสโคโรน่าเกิดใหม่ รัฐบาลก็ต้องดำเนินมาตรการเร่งด่วนเพื่อป้องกันไม่ให้ใครก็ตามตกอยู่ในสภาวะไร้บ้าน และรับรองว่าผู้คนที่ไม่มีที่อยู่อาศัยจะสามารถเข้าถึงที่อยู่อาศัยที่เพียงพอได้ ผู้เชี่ยวชาญสหประชาชาติกล่าว
วิกฤติไวรัสโคโรน่าชวนให้เราคิดและทบทวนหลายสิ่งหลายอย่างในชีวิต นั่นรวมถึงโครงสร้างและสวัสดิการพื้นฐานในสังคม ว่าเหตุใดคนเปราะบางอย่างคนไร้บ้านจึงไม่มีรัฐเข้ามาช่วยเหลืออย่างยั่งยืน ทำไมจึงไม่มีการเตรียมพร้อมวางแผนช่วยเหลือและดูแลคนเหล่านี้ก่อนที่วิกฤติจะมาถึง….
ทั้งๆที่สุขอนามัยเป็นปัจจัยสำคัญในการดูแลตนเองและป้องกันไม่ให้ติดเชื้อโควิด-19 คนไร้บ้านในลอสแอนเจลลิสกลับต้องพึ่งพาห้องน้ำเคลื่อนที่มากขึ้นเรื่อยๆ คำสั่งปิดธุรกิจและสถานที่สาธารณะซึ่งรวมถึงห้องน้ำสาธารณะด้วย ทำให้คนไร้บ้านหาห้องน้ำได้ยากขึ้น ชีวิตที่สุขอนามัยเป็นความหรูหราเกินเอื้อมอยู่แล้ว ยิ่งเกินเอื้อมขึ้นไปอีก
แผนปฏิบัติการระดับชาติของอังกฤษจะเปลี่ยนโรงแรมให้กลายเป็นที่พักของคนไร้บ้าน เพื่อรับมือกับการแพร่ระบาดของโควิด 19 ความพยายามที่จะดูแลและปกป้องคนไร้บ้านเช่นนี้หมายความว่ารัฐต้องหาห้องว่างกว่า 45,000 ห้อง เพื่อมารองรับประชากรคนไร้บ้าน โดยรัฐจะใช้งบประมาณที่จัดสรรไว้เพื่อจัดการกับโคโรน่าไวรัสมาจ่ายค่าที่พัก
ในขณะที่เจ้าหน้าที่เร่งเร้าให้ผู้คนอยู่ในบ้านและหลีกเลี่ยงสัมผัสทางกายเพื่อชะลอการแพร่เชื้อโควิด 19 คนไร้บ้านในศูนย์พักพิงเล่าว่าพวกเขายังอาศัยอยู่ในศูนย์พักที่คนไร้บ้านนอนเรียงกันเป็นตับ ในระยะห่างกันไม่กี่สิบเซ็นติเมตร หากใครคนหนึ่งเป็นไข้ ทุกคนก็จะติดกันหมด คนไร้บ้านในศูนย์พักพิงติดเชื้อกันแค่จากไข้หวัดธรรมดาอยู่แล้ว
ท่ามกลางสถานการณ์การแพร่ระบาดของโควิด 19 คนไร้บ้านคือกลุ่มที่ต้องเผชิญความเสี่ยงจากไวรัสเช่นเดียวกัน แต่พวกเขากลับไม่สามารถรับมือกับมันได้มากเทียบเท่ากับคนทั่วไป …เราเผชิญไวรัสเท่ากัน แต่ป้องกันได้ไม่เท่ากัน
คนไร้บ้านและผู้มีรายได้น้อยที่อยู่ในที่อยู่อาศัยซึ่งไม่มั่นคงมักอยู่ร่วมกันอย่างแออัด บ้างตั้งแคมป์อยู่รวมกันในที่สาธารณะ บ้างอยู่ในเต็นท์ บ้างอยู่ในกระโจม บ้างก็อยู่ในรถ หรือบางส่วนอาศัยอยู่ในศูนย์พักพิงคนไร้บ้าน และปัญหาที่ที่อยู่อาศัยเหล่านี้มีร่วมกันคือ “ห้องน้ำไม่เพียงพอ”
ปัญหาที่อยู่อาศัยเป็นปัญหาของประชากรทุกคน และเราต้องไม่ลืมคำนึงถึงประชากรกลุ่มเปราะบางอย่างคนจนเมืองหรือคนหาเช้ากินค่ำ ผู้ซึ่งได้รับผลกระทบจากการที่ราคาที่อยู่อาศัยมีอัตราสูงด้วยเช่นกัน นี่เป็นปัญหาใหญ่ต่อชีวิตความเป็นอยู่ของพวกเขาอย่างมาก
นับตั้งแต่ปี 2010 เป็นต้นมา จำนวนคนไร้บ้านในลอนดอนพุ่งสูงขึ้นถึงสามเท่าตัว นี่คือปรากฏการณ์ที่พบเห็นได้ในประเทศร่ำรวยหลายประเทศ จำนวนคนไร้บ้านในแทบทุกประเทศทั่วยุโรปกำลังทวีจำนวนมากขึ้น ส่วนในประเทศอเมริกานั้น แม้จำนวนคนไร้บ้านโดยรวมทั้งประเทศจะลดลงแต่ในเมืองที่ร่ำรวยกลับมีจำนวนคนไร้บ้านเพิ่มขึ้น มีคนไร้บ้านนอนอยู่ในที่สาธารณะในซาน ฟรานซิสโกถึง 5,000 คน และจำนวนนี้นับว่าเป็นจำนวนคนไร้บ้านที่เพิ่มขึ้นมาร้อยละ 19 ในเวลาเพียงสองปีที่ผ่านมา
จำนวนคนไร้บ้านในเมืองนิวยอร์กพุ่งสูงที่สุดเท่าที่เคยมีมา ณ ขณะนี้มีคนไร้บ้านกว่า 79,000 คนอาศัยอยู่ทั้งในศูนย์พักพิงและบนท้องถนน จำนวนคนไร้บ้านที่ว่ามาเพิ่มขึ้นมาจาก 64,000 คน หลังนายกเทศมนตรีนิวยอร์ก บิล เดอ บลาซิโอ เข้ามาดำรงตำแหน่ง นายกเทศมนตรีถูกวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักต่อความล้มเหลวในการจัดการกับสภาวะไร้บ้าน เจ้าหน้าที่เมืองนิวยอร์กจึงตกลงกันผลักดันร่างกฎหมายเพื่อแก้ปัญหาดังกล่าว
ภาพวาดเรือลำเล็กโลดแล่นกลางพายุในมหาสมุทรดูจะสะท้อนชีวิตของไคล์ฟ ดาลริมเพิล จิตรกรคนไร้บ้านผู้เสียชีวิตบนท้องถนนในวัย 52 ปี ด้านหลังภาพวาดสวยสดงดงามดังกล่าว เขาลงลายมือไว้ว่า “คนไร้บ้านแมนเชสเตอร์ 12/12/2016”
