“การที่เราตัดสินใจเช่นนั้นเพราะเราอยากจะมาใช้ชีวิตของเราสักที ประสบการณ์ที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นที่วัดสวนแก้ว สันมหาพลก็ดี ศูนย์คนพิการ หรือการต้องไปเป็นขี้ข้าเขา มันไม่ได้ตอบโจทย์ให้ผมใช้ชีวิตอย่างอยู่ดีกินดี มีความมั่นคงแข็งแรงในชีวิตเลย ชีวิตที่ผ่านมามันแค่ชั่วคราว มันไม่ได้ตอบโจทย์ให้ผมว่า ผมจะอยู่ตรงนี้ตลอดชีวิต มีงานทำ มีรายได้มั่นคง มีที่อยู่อาศัย”
การไร้บ้านคือ ความลำบาก ความพิการคือ ความยาก แล้วถ้าเราพิการด้วยไร้บ้านด้วยล่ะ นั่นหมายถึง ความยากลำบากที่คูณสอง คงไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้นกับตัวเอง แต่เมื่อเกิดขึ้นแล้วมีกี่คนที่จะยอมสู้กับโชคชะตาอันโหดร้ายเช่นนี้ หลายคนยอมจำนนต่อโชคชะตา แต่ไม่ใช่กับบุคคลนี้ ไม่ใช่กับชายที่ชื่อ นรินทร์ เอื้ออมรรัตน์ ผู้หยิ่งทระนง
“เราไม่อยากให้คนยืนอ่านอย่างเดียว อยากให้คนเข้ามามีส่วนร่วม ได้จำลองความรู้สึกที่ว่าถ้าในชีวิตคุณได้เลขแบบนั้นจริงๆ คุณจะรู้สึกอย่างไร เข้าถึงสิทธิได้แค่ไหน อยากให้คนเข้าร่วมงาน ได้ร่วมเล่นอย่างนี้มากกว่า”
“ตอนแรกสั่งเสื้อมาร้อยกว่าตัว ไม่คิดว่า คนจะให้ความสนใจมากขนาดนี้ คือ เราไม่คิดว่าแค่การทำเสื้อสื่อสารเรื่องคนไร้บ้าน จะมีคนสนใจมาก”
“เราพยายามนำสิ่งที่เขาเล่า ถ่ายทอดออกมาเป็นภาพให้ทุกคนเห็น ว่าเขาไม่ใช่คนที่เอาแต่นอนอย่างเดียวนะ”
ชายไร้บ้านอาศัยอยู่ในรถตู้ผุพังในป่าใกล้กับเฟเวอร์แชมบอกเล่าเรื่องราวของเขาผ่านบีบีซี
