มีผู้คนมากมายที่อยู่อาศัยเติบโตในไทยตั้งแต่เกิด มีบรรพบุรุษอยู่บนผืนแผ่นดินไทยมาเป็นเวลานาน แต่เมื่อเขาไม่มีตัวเลขสิบสามหลักในบัตรประชาชน เขากลับไม่มีสิทธิจะยืนยันว่าตัวเองเป็นคนไทย / ที่มีความเป็นคนเท่ากับเรา / และควรได้รับการดูแลคุ้มครองเท่ากับคนที่อยู่ในสารบบประชาชนของรัฐ
มองเรื่อง “คนไร้บ้าน” ผ่านแว่นเศรษฐศาสตร์ กับ ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.พีระ ตั้งธรรมรักษ์ และ ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.ธานี ชัยวัฒน์ อาจารย์ประจำคณะเศรษฐศาสตร์
“คนไร้บ้าน” คือประเด็นที่เราเรียนรู้และทำความเข้าใจได้จากหลายมุมมอง หนึ่งในนั้นคือมุมมองจากด้านจิตวิทยาซึ่งเป็นศาสตร์ที่เกี่ยวข้องกับจิตใจคน เพราะเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ คำสำคัญคำหนึ่งที่เชื่อมโยงอยู่ด้วยกันคือ “หัวใจ”
“การที่เราตัดสินใจเช่นนั้นเพราะเราอยากจะมาใช้ชีวิตของเราสักที ประสบการณ์ที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นที่วัดสวนแก้ว สันมหาพลก็ดี ศูนย์คนพิการ หรือการต้องไปเป็นขี้ข้าเขา มันไม่ได้ตอบโจทย์ให้ผมใช้ชีวิตอย่างอยู่ดีกินดี มีความมั่นคงแข็งแรงในชีวิตเลย ชีวิตที่ผ่านมามันแค่ชั่วคราว มันไม่ได้ตอบโจทย์ให้ผมว่า ผมจะอยู่ตรงนี้ตลอดชีวิต มีงานทำ มีรายได้มั่นคง มีที่อยู่อาศัย”
การไร้บ้านคือ ความลำบาก ความพิการคือ ความยาก แล้วถ้าเราพิการด้วยไร้บ้านด้วยล่ะ นั่นหมายถึง ความยากลำบากที่คูณสอง คงไม่มีใครอยากให้มันเกิดขึ้นกับตัวเอง แต่เมื่อเกิดขึ้นแล้วมีกี่คนที่จะยอมสู้กับโชคชะตาอันโหดร้ายเช่นนี้ หลายคนยอมจำนนต่อโชคชะตา แต่ไม่ใช่กับบุคคลนี้ ไม่ใช่กับชายที่ชื่อ นรินทร์ เอื้ออมรรัตน์ ผู้หยิ่งทระนง
